“Sevinci sevincimdi, acısı dinmez acım,/ Ağladım o ağlarsa, o gülüyorsa güldüm./ Erkeğe biraderim, dedim, kadını bacım,/ Direndim direnenle, öldürülenle öldüm"./
hora feneri gibi yalnız ve hüzünlüyüm / marmara denizi kadar yorgun / huzuru şeytan alıp götürmüş / duyurulur
Yüreği yaralı bir Çınar ağacıyım ben / Yıllanmış, yıpranmış, yaprakları seyrek seyrek / Kökleri derinde bir Çınar ağacıyım ben!/ Talihi karalı bir Çınar ağacıyım ben
Oralarda kaldı çocukluğumun sabah uykusu / Seherinde çiğdemin ve akça bardak kokusunun / Nereden başlamalı unutmaya bu kederi /Bir tuğra gibi kıvrılmışken / Boynuma hasret çiçekleri …
ben hala mutsuz ve yoksulum / üstelik isyankar biraz, / ömrümün kalabalık yerinde / kalakaldım elimde verilen sözlerle...
* Uzun yıllar geçmişti, ülkedeki dikta rejimi değişmişti, her şeyin unutulduğunu sanıyordu; ama özgürlüğünün ilk gecesinden beri onun rüyaları hiç değişmedi.* Kasabaya inince, kendini bir kargaşa ve gürültü içinde buldu, kalabalığın içine daldığında, bir ara başında bir sıcaklık hissetti, daha sonra bu sıcaklık elbiselerinin içinde gezinmeye başladı...
*** son isteğimi lütfen aklınızda tutun / küçücük penceresi olsun / beni götüren tabutun...
* Evlerim insansız kaldı, kovuldu insanlarım. Köy değilim gayrı. İnsan yaşamayan yere köy mü denir? * Yellerin, sellerin, ellerin değil, korkuların çökerttiği evlerim yine doğrulabilseler!
Annemin mantiçkasından düşen / mavi bir gölgeden başka / Kimim kaldı ki kalbimi üfleyecek
* - Anladım, canım, niye geldiğinizi! Allah'ın izni, peygamberin kavliyle olur inşallah. Bir diyeceğimiz yok. Yeter ki, sevgi olsun arada. İki gönül bir olunca samanlık saray olurmuş. . . * Şakiroğlu, tuttu kafayı, galiba! Ne sayıklıyor böyle? Sonu sonunda bir inek bu! Allah'ın iznine, peygamberin kavline ne lüzum varmış? Dayım da hep dibi kuru içiyor. Yengemin son nasihati aklından çoktan fırlamış galiba.