Alttaki satırları, sekiz yıl öncesi, fedakar ve gerçek bir dernek başkanının erken vefatı üzerine yazmıştım. Bir kere daha okunması yararlı olur diye düşünmekteyim.
Mekanın cennet olsun, sevgili Ahmet Kahraman, Eğridereliler Kültür ve Dayanışma Derneği Başkanı...
_____________________________________________________________________
"Dünkü gün uğurladık onu. Ulu Cami'nin avlusu doldu taştı. Gözler nemliydi, sözler kederli.
Etraftan gelip geçenler sordu; "Hangi ünlü uğurlanıyor?" diye. Musalla taşındaki ne sultandı, ne bir vezir...
O, bizden birisiydi. Eğriderelinin, bütün göçmenlerin, Bursa eğitim camiasının, dernekçi arkadaşların, ana vatan ve memleket sevdalılarının, Kapalı Çarşı esnafının Ahmet abisi.
Erken ayrıldı bizden. Halbuki gerçekleşmemiş nice hayalleri vardı.
Bu yola para, şan ve şöhret için baş koymamıştı. Belki de dernekçiliği uğuruna, kendi cebinden bir tripleks villa parası harcamıştır...
Onun himayesinde, yıllar boyu sevgililer gününde hemşehrileri kucaklaştı ve bütünleşti.
Yarım asır boyunca baba kabrini göremeyenler, Rodoplar'ın soğuk kaynağından yeniden avuç dolusu su içti.
Hilton otelin salonuna, Eğridere'nin çayırlarına sığmazdı onun konukları.
Sevgi ve hoşgörüydü kalbini coşturan.
İyi taşırdı siyah takım elbiseyi ve yüzündeki sıcak tebessümü.
Övünmeyi hiç sevmezdi. Siyasilerin peşinden koşmazdı.
Burjuvazi olamadı, köylü ruhlu kalmayı tercih etti.
"Macırlar" sofrasından kopamadı. Bazen mevlitte, nişan ve düğünde gördüm onu.
Bazen kimseye çaktırmadan, yaşlı bir teyzenin avucuna para sıkıştırırken...
Ha bire, gece gündüz demeden, kapısını çalanın derdine derman oldu.
Ne kadar çok sevildiğini ise, musalla taşına konduğunda gördü.
Şimdi o bizim Aladağ'da, Çandır ve Dalca'da beyaz kuzularını otlatmakta..."
