Bundan 25 yıl önce, Türkiye, Türk devletleri, Balkanlar ve Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin edebiyatçıları ve aydınları, KIBATEK adında bir kuruluşa imza attılar.
Öyle ki, bu organizasyon herhangi bir siyasi gücün diktesi altında olmayacak, Türkiye ve Türkiye dışındaki edebiyatçılar, bilim adamları ve sanatçılar bir araya gelerek ortak sorunlarını, bilimsel araştırmalarını, edebiyat dallarındaki yapıtlarını paylaşırlar.
Daha önceleri olduğu gibi, bu yıl da Türkiye Cumhuriyeti’nin Akdeniz sahillerindeki Seferihisar, buluşma yeri idi.
Antik kentin en görkemli yerlerinden başka tarihi, coğrafi ve sanatsal değerleri ile de tanışmış olduk.
On üç değişik ülkelerden iştirak eden sanat ve bilim adamları, Türk edebiyatları ve Türk dillerinin durumunu dile getirdiler.
En gözde dikkatleri çeken ne oldu?
İran’da yaşamlarını sürdüren milyonlarca Azeri kardeşimiz, Çin’de de onlarca milyonu aşan Uygurlar, dilleri, milli kimlikleri konularında akıl almaz baskılar, kısıtlamalar ve horlanmalarla baş başadırlar.
Bulgaristan’da da Türklerin durumu hiç de iç açıcı değildir.
1947-48’lere dek yüzün üzerinde Türk okulunun varlığından söz edebilirsek, günümüzde “bizde demokrasi var!” sedalarıyla meydanları inletirken, ne okulumuz var, ne de doğru dürüst Türkçe eğitimden söz edebiliriz.
Sadece bu mu? Türk olduğumuz için de kısıtlamalar dur durak bilmemektedir.
Bir milyona yakın Türk varlığı hala Anayasa’da yer almamaktadır.
Yukarıda sözünü ettiğimiz devletlerden gelen kardeşlerimizle yanı sıra, biz de Bulgaristan’daki azınlıkların zor şartlar altında yaşam sürdürdüklerini dile getirdik.
Dolayısıyla KIBATEK, Türkiye dışındaki Türk kardeşlerimizin ağır koşullarda Türklük davasını, varlıklarını ayakta tutmaya çalıştıklarını gayet önemli bir sorun olarak ortaya koymaktadır.
Bu, devlet yöneticileri tarafından da dikkate alınırsa, çok önemli faaliyet olacaktır.
KIBATEK’in bu yılkı etkinliğinde yazar-araştırmacı Emel Balıkçı-Şakir, “Nöbettepe” dergisi yönetmeni, şaire Kadriye Cesur ve ben yazar-gazeteci Mehmet Alev de yer aldık.
