Top patladı, kandiller yandı

Mübarek ramazan ayındayız. Nedense herkes eski bayramları anlata anlata bitiremez de eski ramazanları anlatan olmaz. Hiç olmazsa ben anlatayım dedim.

Benim neslim teknoloji fakiri bir nesildi. Değil ceplerde, evlerde bile telefonlar yoktu. Bir mahallede en çok iki evde olurdu. Belki o bile olmazdı. Hatta kol saatleri lüks sayılırdı. Erkek çocuklara ilk kol saati sünnetlerinde, kızlara ancak orta okulu falan bitirince alınırdı. Onun için benim neslimin çocukları, tıpkı büyükleri gibi zamanlarını ezan vakitlerine göre ayarlamayı çok erken öğrenirlerdi.

Ramazan sofraları her evde Allah ne verdiyse kurulurdu. Ezandan en az 15 dakika önce hazır olur, oruçlu büyükler dudaklarında dualarla, sabır ve şükür ederek, ezan vaktini beklerlerdi. Çocuklar içinse başka bir heyecandı. Bütün çocuklar sokağa çıkmış olurlardı. Dedim ya teknoloji fukarası bir nesil olduğumuz için, bazen müezzinin çıplak sesi ile yani mikrofonsuz okuduğu ezan duyulmayabilirdi. O nedenle, iftar vaktini haber veren bir top patlatılırdı ve aynı anda minarelerin kandilleri ile mahyalar yanardı. Biz çocuklar hep bir ağızdan, top patladı, kandiller yandı diye bağıraşarak evlerimize koşardık.

Büyükler iftar müjdesini neşeli çocuk seslerinden alırlardı. Besmele ile sofraya başlanır, çorba içildikten sonra büyüklerimiz yemeğe biraz ara verip, akşam namazlarını kılarlardı. Sonra tekrar sofraya oturulup, muhabbetle geriye kalan yemekler yenirdi. Yemeğin üstüne demli çaylar içilir ve erkeklere teravih namazı için camilere giderlerdi. Kadınlara teravih namazı farz değildir. Kadının camisi de, mescidi de evdir denip, ibadetlerini evlerinde yaparlardı. Bazen de mahallenin kadınları sıra ile evlerde toplanıp, namaz kılar ve hatim indirirlerdi.

Hiç bir şeyde gösteriş ve aşırılık yoktu. Her şey Allah rızası için, kendi nefsini terbiye etmek için yapılırdı. Ben eski ramazanları değil ama o saf kalple ibadet eden o güzelim gerçek Müslümanları çok arıyorum...