Düşünceler yine aldı götürdü beni.
Orta asırlarda, Orta Doğu’da, Avrupa’da, Asya’da ve Afrika çöllerinde gezinip dolaşıyorum.
Birçok “gözü açık” ulus, her kaçar yıl oralarda at oynatmış, bayrak sallamış...
Bununla da kalmayıp, dilini ve ananelerini her ayak bastığı yerde kabul ettirmiş.
Nereden nereye? Bugün, dünyanın varoş mahalleleri diyebileceğimiz ülkelerde resmi dilleri ya Fransızca ya İngilizce ya Portekizce vb.
E, insan şimdi sormaz mı? Osmanlı, üç kıtada 500 yıla varan hükümdarlığı döneminde, hangi “mahalleye” dilini ve ananelerini kabul ettirdi?
Neden ettirmedi? İnsanlık ve nezaket açısından mı, yoksa iş bilmemezlikten dolayı mı?
Ne derseniz deyin; ama bazı eski arşivler ve bazı otantik inşaatlar dışında bugün dünyada Osmanlı izleri neredeyse görülmüyor.
Gerçekten düşündürücü bir durum.
Bir düşünün ki, bir avuç olan Bulgarlar bile “500 yıllık Türk hakimiyetinde dilimizi ve ananelerimizi mertçe koruduk” diyebiliyorlar.
İlginçtir ki, Osmanlının bu “insanlığı” yabancıların da dikkatini çekmiştir.
Bu kadar derin bir hakimiyet kurmuş olan Osmanlı, nasıl olur da dilini hiçbir yerde bırakamamıştır? Şaşılacak şey!
Rus Türkolog Viktor N. Rayevski şöyle yazmış:
“Biz, Slav halkların – Ermenilerin, Greklerin, hatta Arapların en büyük şansı, Mustafa Kemal gibi bir liderin, çökmüş bir devletin (Osmanlı) en zayıf devresine denk gelmesidir. Eğer, Osmanlının iyi bir döneminde Mustafa Kemal devletin başına gelseymiş, tahminimce şimdi Baltık Denizi’nden Karadeniz’e, Basra Körfezi’nden Hazar Denizi’ne kadar herkes Türkçe konuşuyor olurduk…”
Ne kadar anlamlı sözler!
Bu coğrafyada konuşmayı bırak, bizler baba ocağımız Bulgaristan’da Türkçe konuşma dayağı veya cezası yedik.
Batı Trakya’da da buna benzer durumlardan söz ediliyor.
Ama bu da bir şey mi? Biz - gerçek Türkler, gerçek vatanımız Türkiye’de bile artık Türkçe konuşmaktan korkar hallere düşmüş durumdayız.
Çok acı, çok! Ey, Türk! Korkma! Diline, dinine, geleneklerine, özüne sahip çık!
Ne mutlu Türküm diyene!
Fotoğraf: Osmanlı Hicaz Demiryolu, Şam- Hayfa hattı.
