Ağlıyor, seviniyor, utanıyorum...
Sabri CON
Cehennem yeryüzüne çıkmış, ağlıyorum.
Bu cehennem cehennemlerin kralı bir cehennem.
Hiç kimsenin düşünemeyeceği ve tarif edemeyeceği bir cehennem.
Dinlerin bütün kutsal kitaplarında bile yazılmamış bir cehennem.
Bunu görmek ve yaşamak, 21.yüzyılda bize nasip oldu. Ne yazık!
Dünya yasta. Ben ağlıyorum, dünya ağlıyor.
Ademoğlu'nun insanlık duyguları belirmiş ve kabarmış, seviniyorum.
Evlerde, mahallelerde, köylerde, şehirlerde, ülkelerde, velhasıl bütün dünyada insanlık seferber olmuş, cehennem ateşini söndürme savaşında.
Görüyorum, bugün tüm dünya insanının tek işi ve gücü, bu cehenneme karşı paketler, seyyar hastaneler, yemekler, ilaçlar, doktorlar, işçiler, askerler ve paralar hazırlamak.
Görüyorum, gökten dolu dolu uçaklar iniyor.
Görüyorum, sınırlarımızdan sıra sıra, çift bayraklı TIR’lar giriyor.
Nedir bu dünya güzelliği? Nedir bu insanlık? Ağlıyorum sevinçten!
Bir de utanıyorum. Hem de çok.
Bu kadar güzel bir insanlığın içine etmeye çalışanları görüyorum ve utanıyorum, kahroluyorum...
Hırsızlık, yağma ve talan etmek sırası mı şimdi?
Cehennem ateşi etrafında alay etmek sırası mı şimdi?
Yetmedi, siyasi çıkarlar peşinde koşmak sırası mı şimdi?
Utanıyorum, kahroluyorum.
Ha, bir de müteahhitler! Cehennemi inşa eden müteahhitler!
Malzemeden çaldınız kıstınız, paraya doydunuz ve tıksırdınız, şimdi karşıdan bakıp seyredin, görün eserinizi...
Vicdansızlar!
Ağlarken sevinmek de var, sevinirken utanmak da var, bir de bunlardan ders almak olabilse keşke diyorum.
Geçmiş olsun, canım Türkiye'm!
Geçmiş olsun, komşum Suriye'm!
