Yarınlara dair umutlarım
Nejla ALAGÖZ
Mevsim kıştı, hani nerede kar?
Beyazlar arasında sarı çiğdemler, hani?
İçimizi ısıtan sobanın harında,
yudumladığım çaya bandığım “bisküvit”,
kestanem kebap odada şenlik,
dışarıdan bozacının sesi de geldi mi,
Cemile yengem patik örerken köşede,
yatardım kanepede altımda döşek,
ninni gibi sohbetler fısıldaşır kulağımda,
içimde yarınlara dair umutlarım,
çiçek açarlardı hep gönlümün baharında.
Mevsim kıştı, hani nerede kar?
Sabah yağmurluysa hava, öğlen güneş açar,
yılanlar bile yatmamış kış uykusuna,
geçen gün bahçede bir tanesi cirit atıyordu.
Özlemler, ah, o özlemler,
insanlarla bir olup çekip gittiler,
ne hevesimiz belli ne isteksizliğimiz,
çehreler de hayat gibi meymenetsiz.
Kavunun karpuzun adı kaldı sadece,
eski tatlar yok oldu, ah, eski huzurlar,
zamanın ötesindeyiz ama eksik işte,
her gelen gün aratacak maziyi bu gidişle;
eksildik huzurumuzdan ve insanlığımızdan,
eksildik yaşamdan, kardan kıştan,
benliğimiz koparıldıkça tabiatından.
