Küllerin içindeki korlar
Mehmet ALEV
89.GÖÇÜN NOTLARI
Mehmet Alev - Kocamustafa
___________________________
28 Ağustos 1989 ( - 4. )
Evden erken çıktım. İnsan, gün başlarken keyifli, ümitli olmalı...
Gün doğmadan neler doğar demeli. Elim ha bire kalbimin üzerine gidi gidiveriyor. Karşıdaki apartmanların balkonlarına kayıyor bakışlarım. İşte, ne olursa o zaman oluyor. "Cıız" ediyor, içim bağrım. Dişlerimi sıkıp bağırmak geliyor avazımın çıktığı kadar...
Düne kadar balkonlarından birbirimize el edip gülücükler gönderdiğimiz insanlar nerede?
Nerede benim Ali Haşim’im, Garson Şişko Ahmet'im, Adalı Dişçi Mustafa’m, Büyücü Mukaddes Abla, Öğretmen Rıdvan...
Saat 10’da, St. Zagora'daki Tıp Enstitüsü'nde idim. Kızımın okula devamı için dilekçeyi kabul etmediler. Büyük yerden emir bekliyorlarmış!
Okul binasının hemen önünde başımı avuçlarıma alarak çöküverdim. Ne yapacağımı bilmiyordum.
Türkiye’ye açılan kapılar kapanmıştı. Doğduğum, büyüdüğüm memleketin makamlarınca ters yüz ediliyorduk.
Dizlerimin bağı çözülmüş, sanki aylarca sürmüş bir hastalıktan yeni kalkmış gibi...
Aklımdan kötü şeyler geçiyordu. Kötü eylemler...Kırıp dökmek, saçıp savurmak. Buna vicdanım asla rıza göstermezdi.
Her şey insanlar için, yollar şehirler, köprüler bizim için yapılmamış mıydı? Bunlarda hep bizim emeğimiz, kardeşlerimin elleri yok muydu?
Öyleyse, bu okul bana niye soğuk? Kapıları niçin yüzüme kapanmıştı?
Ben, bu cezayı hangi kanuna göre alıyordum? Kızım neden okul dışı ediliyordu?
Dönüşte, eşimle sürekli duruma çare arıyoruz. Arada bir o, beni, ben onu suçluyorum. Bu her ailede böyle...
Bir kulağım radyo frekanslarında.Bu, aylardan beri böyle. Türkçe, Bulgarca, Rusça yayın yapan dünya radyolarını dinlerken kendimizden geçiyoruz.
Sanki, yollardan dönenleri, evlerinde mahpus kalanları dünya unuttu.
Adımız okunmuyor. Oysa aylardan beri bizi adeta şımartmışlardı. Dünyanın odak noktası oluvermiştik.
Şimdi o büyük ateş sönmüş, ancak bizler ateşin külleri içinde korlar idik...
( Devam edecek )
"Dalga Dalga Göç" kitabından
