Yarına Kadar! -

Yarına Kadar!


Dereler, dağların, ormanların çılgın yavrusudur. Bahar gelince dolup taşarlar, kuşları, çiçekleri ovaları öperek kıvrım kıvrım akıp giderler kendi yoluna. Kimileri barajlara dolar, kimileri denizlere dökülür, kimileri de elektriğe can olup dünyaya ışık saçarlar. Kimisi coşkun, kimisi biraz bulanık, kimileri de engindir. Hepsinin de ayrı ayrı dili vardır, onlar susmayı beceremezler. Dillerinden anlayanlara ne hikayeleri vardır bir bilseniz, her zaman onlara kulak verirdiniz.

Bir kara kız hikayesi bilirim çocukluğumdan beri. Nerede dallarını suya eğmiş bir söğüt dalı görsem, hemen o hikaye gelir aklıma. Bir zamanlar bir çoban Ali varmış, Balkan köylerinin birinde. Kavalını bir üfledi mi, dereler çağlamayı keser ve onu dinlermiş.

Köyün sevgilisi olan bu çoban Ali'nin bir de kara kız diye hitap ettiği bir sevgilisi varmış. Her günün belli bir saatinde ve bilinen ayni yerde buluşurlar ve öğle yemeği yerlermiş. Bir gün yine kara kız bohçasına ekmeğini, kuru soğanını, domatesini, acı biberini koyup, koca söğüdün altına varmış. Çoban Ali'nin gelişini dört gözle beklese de kara kız, bu defa çoban Ali ilk defa olarak randevu yerine biraz geç gelmiş. Koyunlarını dere boyunda bir gölgeye bırakmış ve kara kızla yemeklerini yemişler.

Yüce dağ başlarından koşup gelen billur kaynaklardan nane kokulu sular içmişler, ellerini yüzlerini yıkamışlar ve yarına kadar deyip ayrılmışlar bir birlerinden. Onlar hiçbir zaman “hoşça kal” veya “güle güle “ demeyi öğrenmemişler. Onların veda edişi “yarına kadar “ sözünden ötelere geçmezmiş.

Kara kız, çoban Ali'nin yanına giderken hep dere boyundan geçer ve kimselere görünmeden gelip gidermiş. Bir gün yine kara kız, koca söğüdün altında çoban Ali’sini beklerken hava birden bulutlanmış. Kara kara bulutlar etrafı sarar sarmaz dökmüş gökyüzünden şimşeklerle yağmurunu. Kara kız tüm bunlara rağmen çoban Ali’sini beklemeye devam etmiş. Ne yazık ki, o çılgın havada merhametsizce coşan dere yatağından taşınca, derenin sularına katmış kara kızı. Kara kız imdat diye bağırsa da sesini kimseler duyamamış ve coşkun bulanık sular saçlarından sürüklercesine sürüklemiş gittiği yerlere.

İşte o zaman ilk defa dere kenarlarında ki söğüt ağaçları tüm dallarını sulara eğmiş, kara kızın imdat çağrılarına cevap vermişler. Kara kız sularda sürüklene sürüklene güçsüz kuvvetsiz kalmış ve ellerini bile uzatamamış sulara eğilen söğüt dallarına.

O günden sonra bir daha çoban Ali, eline kavalını alıp hiç üflememiş, konuşmamış, suskun suskun dolaşmış dere boylarında ömrünün sonuna kadar.

Söğüt ağaçlarının dalları da, o günden bu güne kadar sulara eğik kalmış.

YAZIYI PAYLAŞ!

YAZARIN SON 5 YAZISI
08Tem

Mutluluğun Resmi

02Tem
27Haz

İnsanlarda gördüm ben

08Haz

İnsanları sevmeden sevilemeyiz...

20Nis

Yarına Kadar!