Ruhum Çingenedir

Çocuk gibi çocuk oldum sokaklarda, ta ki sabahtan akşam karanlığına...

Eve sokmayan annemin, arkadaşlarımla beraber elime tutuşturduğu salçalı ekmeği yerken öğrendim, aç olan dostumla ekmeğimi bölüşmeyi.

Kan bağı olmadan da kardeş olunabileceğini, düşüp de canın yandığı zaman, elinden tutup seni ilk kaldıran kişinin asıl kardeşin olduğunu.

Hayatın bizi ayrı yerlere savurduğu, yıllardır görmediğim bir tanesi aradı bugün, ''Hastaymışsın, ölümü anmışsın, yazarken içim cız etti...'' dedi.

Üstü başı kirli, pasaklı, haylaz; ama yürekleri tertemiz bir sevgiyle dolu güzel çocuklardık biz.

Şimdi mi?

Muhtelif acılardan geçtikten sonra anladım ki; hayat kısa ve bir kere.

Bize doğru diye öğrettikleri her şeyi en başından sorguladım.

Artık terbiye, ahlak, görgü kurallarım hepsi kendime göre.

Komşu teyzelerin kitabını çöpe atıp, vicdanımı kılavuz edip, en başından bir kitap yazdım kendime.

Artık kendim yazıp, kendim oynuyorum. Ve sahneki perde iniyor...

Ben o ruhumdaki haylaz çocuğu hiç büyütmedim.

Küfrün en afilisini ediyorum hak edene, hem de eşikten beşiğe.

Sıkan, hele ki hain bir arkadaş gibi, arkadan vurana, sokağın ortasında ayakkabılarımı fırlatıveriyorum.

Birkaç kadehle de cilasını yaptım mı ruhumun, eteğimi donuma sıkıştırıp romanın da kralını oynuyorum...

Sokakta şarkı mırıldanarak geziyorum, yanımdan geçerken gülenleri, başımla kibarca selamlıyorum.

Hayatım boyunca hep gıcık oldum burjuva takımına, parayla her şeyi mümkün kılabileceğini düşünene, sevdaya ve aşka değer biçilmeyeceğini anlamayan ahmaklara...

Bazen onlara asaletin cüzdanda değil, ruhta olduğunu göstermek için öyle bir çıkarım ki ortaya, gören herkes paşa dedemden kalan konakta mürebbiyelerle büyüyen biri var sanır karşısında...

Asaleti, asiliğinden gelenlerdenim. Varoşun gülüyüm paşam ben.

Aynıyla vakidir, ruhum da Çingene!

 Ve benim sevdama değer biçecek adam, üniversiteden değil, adamlık ilk okulundan çıkmadı daha...