ŞIMARIK ÇOCUK

Aralık ayına gelmemize rağmen, güneş hala o sıcacık yüzüyle gülümsediği bir günde, çay bahçesine oturmuş bir arkadaşımı bekliyorum.

Hemen yan masada 8-10 yaşlarında bir erkek çocuğu ve annesi çaylarını zevkle yudumlayarak, yazdan kalma bu günün tadını çıkartıyorlardı.

Geçen simitçiden bir simit aldım ve etrafta gezinen küçük bir köpek yavrusunu doyurdum.

Karnını doyuran minik mi minik köpek yavrusu, halinden memnun dolaşıyorken etrafımızda, herkesin dikkatini çeken bu köpek yavrusuna okkalı küfürlerle bir tekme savuran 8-10 yaşlarında ki çocuk birden dikkat merkezi oluverdi.

Bir aralık anne çocuğunun davranışını takdirle karşılayınca, küçük çocuk davranışından memnun bir halde patlamaya hazır bir volkan gibi dilinden lavlar saçmaya başladı.

Masalardan tertemiz örtüleri alıp yere atmaya ve “Yeniden yıkasınlar, bunların hepsi pis, bana ne!” değil mi anne diyerek yaramazlığına devam ediyor ve etrafında gülüp oynayan çocuklara bakarak, “Pis çocuklar!” diyerek, yine annesinden takdir bekliyordu, sanki güzel bir davranışta bulunmuş gibi.

Anne ise “Evet, oğlum!" Demekle yetiniyordu sadece.

Bu durumda anne, ya çocuğunu dinlemeden cevap veriyor, ya da farkında olmadan oğluna çok kötü bir gelecek hazırlıyordu.

Bu kadar küçük yaşta bir çocuğun her şeye karşı nefret dolu olması anlaşılır gibi değildi.

Sevgiyi tanımamış olmasına rağmen, nefretlerin kucağında boğuldu boğulacak hale gelmesine şahsen çok üzüldüm.

Hala düşünüyorum, onu bu hale getiren sevgisizliğin armağanı mı, yoksa duyarsızlığın zemheri miydi, acaba?

Sevgi dünyamızın baş tacıdır, önünde eğilmeyeni, eğilemeyeni hiç görmedim.

Çocuklar tertemiz doğarlar, onları sevgi beşiğinden uzak büyütmemek bizim bir numara görevimizdir.

Aksi halde nefretin zehirli meyvelerinden tatmak nasip olur hepimize.

Barış diyen dillerde, sımsıkı tutulan ellerde, gülen gözler içinde hep sevgi vardır.

Dikkat edersek eğer sevgisiz bir çiçek bile büyümez saksılarımızda.

Çocuklarımızı nefretten uzak tutabilmek için biz büyüklere ve eğitimcilere, özellikle ana okul ve ilkokul öğretmenlerine çok iş düşüyor.

Bir şeyi sevgiyle yaptırmak zorla yaptırmaktan daha kolay ve kalıcı olduğunu unutmayalım. O minik kalplerin zehirlenmelerine mani olalım, nefretten uzak tutalım. Gönüllerine küçücükten sevgi ve merhamet aşılayalım. Sevgi bir mucizedir, nice politikacıları dize getirmiş ve nice savaşları sona erdirmiştir onun mucizevi gücü, bunu unutmayalım.

Sevgi, insanların insanlara insanlığın insanca anlatmanın mükemmel yoludur.

Dünyamızın sevgiye bu kadar çok ihtiyacı olduğu bu zamanlarda ne olur çocuklarımızı eğitimsizliğin çölleşmiş kültüründe yalnız bırakmayalım, aksi halde ayni acı kaderi paylaşmış oluruz.

Firdevs BÜYÜKATEŞ