SAZIMIZ, TÜRKÜMÜZ -1.

SAZIMIZ, TÜRKÜMÜZ -1.

   Değerli saz ve türkü seven okuyucularım! Bizim Deliormanlı kardeşimiz Nasuf Dail, "Sazımız Aşkımız” grubunu kurmakla, Bulgaristan Türklerinin kültürel alanında duyulan büyük bir gereksinime de cevap vermiş oldu. Bu cesareti ve kararlılığı gösterdiği için, Nasuf dostumuza teşekkür etmek hepimizin boyun borcudur. Teknolojinin nimetlerinden yararlanarak, müzik sanatımızı daha yakından tanıyacak ve onun daha da yetkin hale gelmesine katkı sağlanacaktır. Ayrıca halk müziğine gönül verenlerimiz, birbirilerini daha yakından tanıyacak, nazari ve pratik bilgilerini daha da geliştirmiş olacaklardır.

   Bu grupta etkinlik gösteren kişiler, elbette hepsi aynı kalıptan çıkmış kişiler olmadıkları için, aynı tarzda düşünmeleri de beklenemez. Bazı kişiler, seslerinin güzelliği ile, bazıları sazdaki maharet ve ustalığı ile, bazı kişiler kültür birikimi ve bilgi derinliği ile dikkat çekeceklerdir. Herkesi olduğu gibi kabul etmek, farklı düşüncelere tahammüllü olabilmek, bizim temel özelliklerimiz olmalıdır, zira başka türlü bu kültür gemisini yürütmemiz mümkün olmaz.

   Saza ve ses sanatına gönül verenler bizden önce de vardı, bizden sonra da var olacak. Ama her nesil, kendinden önceki neslin tecrübesini tanımak ve bilmek zorundadır. Komünizm rejimi döneminde, gizli  asimilasyon eylemi sırasında bazı olumlu gelişmelere istenerek veya istenmeyerek imkân verildi. Türkler için kurulan “estrad” tiyatrolarında, halk müziğine hizmet verenler, bağlama çalanlar oldu, halk müziği koro ve orkestraları çalıştırıldı. Bunlar arasında ilk akla gelenler Kadriye Latifova, Ahmet Yusuf, Cemil Şaban ve Hasan Rodoplu, İbrahim Destan, Ahmet Cumalı, Osman Aziz, Vasfiye Şaban, Hafize Beysim, Adem Bayraktar, Beyti Beytullov ve Ulviye Ahmedova gibi ses sanatçılarıdır. Ama saz ustaları olarak Mehmet Bekir, Cemil Şaban, Hasan Rodoplu, Emrullah Topçu ve Durhan Hasan aklımıza geliyor. Bu kişilerin çoğu ebediyete göç etmiştir ve biz onları rahmetle anıyoruz. Bestekârlarımız da vardı tabii. Ben onlardan şu an sadece Turgut Şinikârov'u hatırlayabildim.

   Bir de tiyatroların dışında amatörce çalışan ve köylerdeki koro gruplarında sanatını tanıtmaya çalışanlarımız vardı ki, onlar da az değildi. Biz Kuzeydoğu Bulgaristan'da olanlar, 1975-1976 yıllarında Şumnu'nun Gusla  (Davulcular) ve Razgrat'ın Zavet köylerinde toplanmış saz meclisleri yapmıştık. Sonra DS izimize düştü ve girişim ancak 2 sene yaşayabildi. Onları bir başka yazıda daha ayrıntılı olarak yazabilirim.

  Şimdi bahsettiğim sanal grubumuzda bir tartışma konusuna değineceğim. Hayat ve müzik meydanı, gençlerimizin önünde. Ama ne eylersin ki, Türkü metinlerimizin bozulmasına da bizim gönlümüz razı olmaz. Türkülerin iki yüzü  var. Bir yüzü müzikse, diğer yüzü şiir. Şiir deyince de, dil aklımıza geliyor. Dilimizin bozulmasını isteyen olacağını da pek sanmam. Söylenecek, paylaşılacak o kadar şey var ki, yazmakla bitmez. Önemli olan gönlümüzdeki müzik sevgisini yaşatmak, müziğimizi söylemek, hem de güzel söylemek. Şairler düzenli söz yaratıcısıysa, müzisyenler de düzenli ses yaratıcısıdır. Her iki grup da müzikle derinden ilgilidir. Herkese sevgi ve selamlarımla!

İsa CEBECİ