Nerede kaldı o eski taş evler...

ESKİ TAŞ EVLERİN HİKAYELERİ

UMARIM BİR ÇOĞUMUZ TAŞ EVLERDEKİ ESKİ YAŞANTIMIZI UNUTMAMIŞTIR. ŞİMDİLERDE İSE O GÜNLER TIPKI BİR HAYALİ MASAL GİBİ GELİR İNSANA. ÖZLÜYORUZ O MEMLEKET HAVASINI ŞU KOSKOCA İSTANBUL'DA. YILLAR ÖNCESİNİN O GÜZEL İNSANLARINI VE TAŞ EVLERİNİ ÇOKTAN ARAR OLDUK...

SANKİ CENNETİ  ANDIRIYORDU O ESKİ TAŞ EVLER. HUZUR VE UMUT DOLUYDU ONLAR. TAZE KİREÇ BADANALI YÜKSEK BACALAR TÜTÜYORDU, BÜYÜK TAHTA SİNİLERE YER SOFRALARI KURULURDU, HER BİRİMİZ BAĞDAŞ KURUP OTURURDUK HASIRIN ÜZERİNE. EKMEYİ, AŞI AYNİ TASTAN, BÖREĞİ AYNİ TEPSİDEN AFİYETLE YERDİK.

DAĞ TEPELERİNE KONDURULMUŞ KÖYLERİMİZDE, BAHÇELERİN RENK RENK ÇİÇEKLERİ OLURDU, BİRÇOK MEYVE AĞACI BİRDEN ÇİÇEK AÇARDI.

ÇOK ÖZLÜYORUZ O KENDİNE HAS BEYAZ KİREÇ KOKAN TERTEMİZ EVLERİ. GÜNÜMÜZDE BİR ÇOĞU YIKILSA DA, İÇİNDE HALA BİRÇOK ANIMIZI BARINDIRMAYA DEVAM EDİYORLAR.

BİZİ ESKİ ANILARIMIZA GÖTÜREN O EVLERDE HEP ASİL İNSANLAR YAŞIYORDU. ONLARDAN ÖĞRENMEDİK Mİ HAYATA DAİR BİR ÇOK ŞEYİ? ÇOCUKLUĞUMUZUN EN GÜZEL YILLARINI BU TAŞ EVLERİN BAHÇELERİNDE OYUN OYNAYARAK GEÇİRMEDİK Mİ?

KİM BİLİR KAÇ KEZ O GÜZELİM EVLERİN AĞAÇ KOKAN KAPILARINA YÜZÜMÜZÜ YASLAYIP KAÇ KEZ SAYI SAYMIŞIZDIR SAKLAMBAÇ OYNARKEN, YA DA KAÇ KEZ YÜZÜMÜZÜ ELLE KAPATIP VE KAPIYA YASLANIP AĞLAMIŞIZDIR...

NE GÜZELDİ O ESKİ ZAMANLARDAKİ SICACIK AİLE SOHBETLERİZ. SOHBET ARALARINDA, BİZ ÇOCUKLAR İSE ADETA YARIŞIYORDUK KİM DAHA GÜZEL ŞİİR VEYA TÜRKÜ SÖYLEYECEK DİYE. AİLE BÜYÜKLERİMİZ TARAFINDAN ALKIŞLANMAK, BİZLER İÇİN EN GÜZEL VE EN BÜYÜK ARMAĞAN OLUYORDU.

YAŞLAR İLERLEDİKÇE, ÇOCUKLUK VE GENÇLİK YILLARIMIZA DAHA BÜYÜK ÖZLEM UYANIYOR İNSANDA. ŞİMDİLERDE ÇOK DAHA GÜZE ŞARTLARDA YAŞAMAKTAYIZ AMA ESKİ ZAMANLARIN TADI YOK.

KÖYLERİMİZDE EKSİĞİMİZ ÇOKTU, FAKAT HİÇ BİR ABARTILI ÖZENTİLERİMİZ BULUNMUYORDU. DÜŞÜNÜYORUM DA, HER EVDE KARA BİBER DEĞİRMENİ YOKTU, NE ZAMAN BİR EVDE KAPAMA YAPILSA, KOMŞU KAPISI ÇALINIRDI, YANİ O KARA BİBER DEĞİRMENİ O EV BU EV DOLAŞIP DURURDU. ÖZLEDİK O GÜNLERİ, KOMŞU KAPISINI ÇALIP İKİ YUMURTA İSTEMEYİ. ARTIK HER ŞEYİ PAYLAŞTIĞIMIZ O KOMŞULAR DA YOK ...

ARTIK O GÜZELİM TAŞ EVLER DE YOK. SOĞUK BETON DUVARLAR İÇİNDE YÜZLERCE KONUTLAR VAR AMA BİRBİRLERİNİN YÜZÜNÜ GÖREN KOMŞULAR YOK, BİRBİRİMİZDEN HABERİMİZ YOK.

KAPISINI ÇALDIĞIMIZ O ESKİ TAŞ EVLER ARTIK YOK. O AĞAÇ KAPILARDA SAYI SAYAN, AĞLAYAN , ŞİİR VE TÜRKÜ SÖYLEYEN ÇOCUKLAR ARTIK BÜYÜDÜLER. GÖÇ ETTİLER, HAYAT MÜCADELESİNE DALDILAR.

ARTIK KARA BİBERİ DEĞİRMENDE ÖĞÜTMÜYORUZ, HAZIR TOZ HALİNDE SAHTESİNİ ALIYORUZ. KÜMESTEN YUMURTA ALMAYI BİLE UNUTTUK. YANİ KOMŞULARIMIZIN YERİNİ MARKETLER ALDI. HAYATIMIZ NE KADAR ÇOK DEĞİŞTİ.

AH, O ESKİ O TAŞ EVLER VE ESKİ ZAMANLAR. ESKİYE OLAN BAĞIMSIZ HEP BAKİ...

SABRİYE ÖZTÜRK