Limon ağacımız, bu gece çiçek açmış

Şu günlerde burnumuzu bile evden dışarı çıkaramıyoruz, uzun bir süreliğine soğuk beton yığını odalarımıza tıkandık kaldık.

Bunu hayal bile edemezdik. Acayip duygularla haşır neşiriz. Ölüm korkusu iyice bizi sınarken, keşke yarı şaka gibi ölümleri hiç görmek nasip olmasaydı.

An geldi, çaresiz umutlar başucumuzda sabırla el avuç ovuşturdu durdu, tenha sokaklardan geçen tabutları ve hüzünlü günleri görmemek için perdeleri kapattık, beklediğimiz yarınlar uzadıkça uzadı.

Bu arada dışarıda baharın bütün tomurcukları var gücüyle patlak verdi. Parklar delicesine yeşile boyandı ve usandı. Ufuktaki yüksek dağlar görünmez oldu. Onlar uzaklaştıkça, bizler küçüldük ve enkazın altında ezildik. 

Ben ise evin çatısında kendimle sessizce konuşmaktayım ve tek başıma volta atıyorum. Herhalde dar alanda paslaşmak buna denir.

Saksıdaki limon ağacımız, bu gece çiçek açmış, birazcık teselli buldum. Siz hiç limon çiçeği kokladınız mı? Tavsiye ederim! 

Bu arada balkonuma zembille beyaz bir güvercin yavrusu düştü. Gözlerimdeki yaş biraz ürkütücü ama günlerdir deli divane onu beslemekteyim.

Minik tanrı misafiri henüz uçmayı bile beceremiyor, titreyen sıcak parmak uçlarımla ısrarla kanatlarını okşuyorum, belki de, bir sabah henüz güneş doğmadan, bulutlara doğru sözülüp kaybolur umuduyla.

Ben de uçmayı yeni öğrenmiş özgür bir güvercin edasıyla nihayet sokakların insan seline karışırım...

Belki de!

Mümin TOPÇU