KÖPRÜ – 1.
Şu korkunç yarların iki yakasından
Aynı anda kimler geçmedi
Kimler geçmedi
Üzerinden;
Yürekliler yüreksizler
Onurlular onursuzlar
Akıllılar akılsızlar
Çobanlar sürüler
Sağlar ölüler
Otobüsler
Trenler;
Sineme çektim hepsinin yükünü katlandım
Yine de katlanırım
Tanklar geçmesin de…
KÖPRÜ – 2.
Uzam ile zamanın yittiği coğrafyalarda
Gizemli bir köprüyüm ben
Beş kıta üzerinde;
Korkuluklarımdan yıldızlara merdiven dayadım çağlarca
Gönülleri gönüllere
Bağlamak için;
Uçsuz bucaksız kırlarda başıboş koşan atlar gibi
Her iki dünyada özgür kıldım
Sevgiyi ve aşkı;
Sürüngenler tırnaklılar kanatlılar derken
Dağı dağ ile kavuşturdum
Ferhat’ı Şirin ile;
Kardeş kardeşi vurmaz oldu
Ölümü ölüm ile buluşturdum
Dirimi dirim ile;
Ben olmasam kim yazar bu şiiri bunca yükün altında
Art arda sönerken yıldızlar
Son durağında
Son işıkyılının;
Ne o? Evren yine mi gebe yoksa
Sevgi türküleri ile inliyor
Yer ile gök;
Mutluyum mutlusun mutlu
Artsa da yüküm;
Dile benden ne dilersen ey zaman
Ben ölümden
Büyüküm…
Zahit GÜNEY
