Kırcaali'den mektup var...

GELECEĞE GÜVENLE BAKALIM

   Bu satırları Dünya Çocuklar Günü'nde yazıyorum. Yaşlı ve emekli bir öğretmenim, bir anneyim. Kırcaali'de yaşamaktayım. Çocuklar, bizim hayatımızın süsüdür, milletimizin en büyük varlığı ve umududur. Yarınlarımıza güven ve inançla bakabilmek için, onları ruhen ve bedenen iyi yetiştirmemiz gerekiyor. Aksi hali, huzursuzluk ve güvensizliktir. Sevgi ve kardeşlik duyguları kaybolur. Vatan, millet bile yok olur. İnsanlık düşmanlığı çoğalır. Geleceğe umutla bakabilmemizin tek çaresi ahlak ve ilimdir.

   Biz kadınlar, her şeyden önce birer iyi anne olmalıyız. Çocukların ilk öğretmeni annedir. Eğer, bir çocuk huzursuz bir ortamda yetişirse, ileride kendi ailesine ve başkalarına karşı gaddar olabilir. En arzu edilmeyen kötülüklere sürüklenebilir.

   Mantık bakımından, toplumun yarısı göklerde yükselirken, diğer yarısı yerlerde sürünemez. Kadınlar, asla birer paspas değildir. Her kadının onuru ve şerefi vardır. Bir annedir o. Mutsuz ve bedbaht bir durumdaki kadın layıkıyla annelik görevlerini de yerine getiremez. Böyle bir ailede yetişen çocuk, yaşadıklarını başkalarına da yaşatmak ister.

   Ayrıca, anneler birer çocuk doğurma makinası değildir. Bir de, küçük kız çocukları, çocuk doğuramaz. Bunların önünü kesmek için çareler aranmalı ve bulunmalı diye düşünüyorum. Geçenlerde televizyonda seyrettim ve adeta içim ürperdi. Taşradan gelmiş zengin birisi, İstanbul'da beş katlı bir bina satın almış ve her kata birer hanımını yerleştirmiş, 5-6 çocuğunla beraber. Bu haberi duyunca, adeta başım döndü...

Ulviye AHMEDOVA,

Kırcaali