ANTALOJİ 2020

Halime YILDIZ

***

evin ötenzai isteği

 

avludaki kızılcık ağacı

neyim olur, diye sordu portasına ev

 

göç çağırdı insanlarını

göğü delen evler çağırdı

ağaçların boyunu

geçmemesi gerektiğini çatıların

unuttu göçmenler

oysa çocuklar terk edilen o evi çizdiler

resim defterlerine

çünkü çocuklar göğü delen betonlara

 

ev denmeyeceğini bildiler

kırık dökük evin

hüznünü suladı ara sıra yağmur

ev yeşillenmedi

hayat akmadı damarlarına

peykasında iki karınca

bir karınca öbür karıncaya dedi ki

avludaki kızılcık ağacı

neyi olur evin

 

kalbi sıkıştı

evin kalbi olur mu demeyin

temeline konan ilk taştır onun kalbi

 

kaç çocuk salladı ahşap tavanında

kaç tabut uğurladı avlusundan

kaç ruh ağırladı cuma akşamları bacasında

koca bir soyun belleğiydi ev

 

kokulara kayıtlı anılarını hatırladı tek tek

çörek kokusu, köz biber kokusu, kahve kokusu

kapı tokmağına sıkışan sesler

sıralandı küçükten büyüğe

yaban otlarına serilmiş gölgesinden korktu ev

 

ahşap merdivenlerden, tavan arasından

ve sofadan geldi rüzgar vedalaşmaya

usulca taradı yorgun bedenini evin

 

rüzgârın elçiliği buraya kadardı

kabul olmuştu evin isteği

son kez baktı kızıl yüklü dallara

yalınkılıç bir yıldırım yerine getirdi

evin ötenazi isteğini