DÜNYADA YERİ OLMAYAN BİZLER

DÜNYADA YERİ OLMAYAN BİZLER

   Zamanla, laik ve çağdaş Türkler olarak, iyisiyle kötüsüyle Bulgaristan'da ömür yıprattık. Kazma, kürek, orak, çekiç vardı elimizde. Kanallar kazdık, hayvancılık ve tarımcılık yaptık, inşaatlarda çalıştık. Yani, kara işlerde Bulgarların yüzünü ak edenlerden olduk. Zaman geldi elimize kalem, kitap ve diplomalar da aldık. Ülkenin kuralları neyse onlara uyduk. Sözümüzde Bulgarlarla kardeştik ama özümüzde hep Türkiye vardı. Atatürk vardı. Türkiye sevdası vardı. Bu nedenle bizi hor görenler türedi. Bazı milliyetçi kişi ve grupların içi içine sığmayınca "Vın Turtsite ot Bılgariya!" ("Türkler Bulgaristan’dan dışarı!"), "Türkler Anadolu’ya!" gibi duvar yazıları yazdılar. Bunlar bizi rahatsız etmedi değil. Etti, ama bu şiarlar kendini bilmez kişiler tarafından yapıldığı için o kadar da acıtmıyordu, çünkü bu şerefsiz kişilerin ardında devlet desteği yoktu. Buna rağmen biz, Türkler olarak, Bulgaristan’da yerimiz yok diye düşünmeye başlamıştık...

   Hamdolsun, kaderimizde anavatan Türkiye’mize kavuşmak da varmış. Dört elle sarıldık bu vatana. Çalmadık, dilenmedik, aldatmadık, sahtekarlık yapmadık, devleti üzmedik. Dürüstlüğümüzle, çalışarak bu günlere geldik. Nasıl olur da bu vatana minnettar kalmayalım? Minnettarız! Hem de çok. Elimizde çapa, kalem derken, göklere de uzandık. Çocuklarımız demir kanatlı kuşların dümenine geçerek, kıtaları gezip geliyorlar. Halbuki bunu hayal bile edemiyorduk bir zaman oralarda.

   Pekiyi, her şeyimiz güllük gülistanlık mı? Nasıl olur? Biz, laikliğimizle bu vatanın, her şeyin, herkesin huzurunu, mutluluğunu isterken, “Laikler, kendilerine başka ülke bulsun!” demek de ne oluyor? Bu bize rahatsızlık değil, büyük üzüntü veriyor. Şöyle ki, kurşun yarasından da ağır. Daha da acı olması, Türkün Türke bunu söylemesindendir. Bazıları konuşuyorlar ve bizi üzüyorlar özgürce...

   Velhasıl, dünyada yeri olmayan bizlere ne mutlu ki, Atatürk’ü seviyoruz, çünkü Atatürk demek vatan demek, Türkiye demek!

Sabri CON