Çalmak

Ne güzel bir söz, değil mi? Sözlük anlamı da dopdolu. Dilimizin özel bir zenginliğidir bu.

Onu çal, bunu çal, çal, çal, bitmiyor. “Fakirler çalmadıkları için fakir, zenginler çaldıkları için zengin”! Ne güzel dünya!

Çalmanın tadını, maymunlardan geçtik, kargalar bile anladı. İki gün önce bir hırsız karganın, bir kadının parasını çaldığını öğrenmişsinizdir her halde.

Çalmak, uyuşturucu bağımlılığından daha beter bir duygu olsa gerek. Çocukken kalem çalarsın, defter çalarsın, derken işi büyütüp tavuk, kaz, kuzu, koyun, inek çalarsın. Sıra gelir araba, kamyon, hattâ tren, köprü, yüksek gerilim hattından bakır kabloları filân çalmaya.

Ben de çalanlardan biriyim. Hem de nasıl? Zil çalarım, korna çalarım, kapı, yoğurt, ıslık çalarım, kalp-gönül çalarım. Dahasında saz, akordeon, piyano çalarım; bir de kalem defter, keçi koyun çalanları tutup yere çalarım! Yere çalmak bizde kesin bir eğitim şeklidir zaten.

Çalın beyler, çalın! Piyano çalacağınıza piyango çalın! Camilerde ayakkabı çalacağınıza minare çalın! Devletten para çalacağınıza devletleri çalın en iyisi! Ne kadar çok çalarsan çalma iştahın o kadar kabarır, tavan yapar.

“Devlet malı deniz, çalmayan domuz!” Şu işkembemiz de ne küçük be Allah’ım! Bir simitle doyuveriyor. Ama gözlere bin bir maşallah! Onlar da çalmasını biliyor. Bazı gözler yeşile çalıyor, bazı maviye, kömüre, kahveye... Çalıyor da çalıyor ama doymak bilmiyor çakır da olsalar dahi!

Deveyi hamuduyla yutsan, dünyayı ballandırıp yutsan, doymaz gözlerimiz. Gözleri ancak toprak doyurur. Doyurur ama doyduğundan hiç kimsenin haberi olmuyor.

Çalmanın bir diğer adı “görmeden almak”. En çarpıcı adı ise HIRSIZLIK! İşte burada başımız bir kayaya çarpıyor artık. Görmeden aldıklarımızın, gece karanlığında çaldıklarımızın adı HIRSIZLIK olunca, bir gün istesen de istemesen de, güneş ışığına çıkıyor. O yüzden çalmaya çalışmaktansa, çalışmaya çalışalım diyorum.

Ama behemehâl çalalım diyorsak en iyisi Mehter Marşları çalalım! 

Sabri CON