BENDEN YAŞADIKLARIMI UNUTMAMI İSTİYORSUN…

BENDEN YAŞADIKLARIMI UNUTMAMI İSTİYORSUN…

Bizden birisi, güya gönüllü olarak Türklüğünden vazgeçmiş. Bu da nasıl oluyorsa? Bununla da yetinmeyip, bizleri uyarmaya yeltenmesi, utanç verici olmuyor mu? Bulgaristan'dak kardeşlerimizin ana dilini okuyamaması, kendisi için bir sorun olmadığını belirtiyor. Bulgarcanın önemine vurgu yapıyor. Türkçeyi öğrenmek önem taşımıyor mu? Bulgarcanın resmi dil olduğunu belirtiyor ve öğrenilmesini istiyor. Aslında bu dili bilmeyen mi var? Ama Türkçemiz unutulmaya mahkum edilmiştir. Buna benzer yazılarımda benim kin ve düşmanlık saçtığımı görenlerinin aklına şaşarım ben...

Belirttiğim görüşler bizlerin temel sorunlarıdır, elimizden giden haklardır. İsyanım, hainlerin ve ajanların peşinden gidenleredir. Bulgar ananelerinin yaşatılmasına, zoraki takılan Bulgar isimlerin kütüklerde durmasına rağmen, buna sesiz kalmamızadır benim haykırışım. Bulgaristan Anayasası'nda Türk statüsünün kaldırılmasına ve olmamasına, ajanların peşinden giderek, bütün şehit ve gazilerimizin unutulmasına ve dışlanmasınadır benim hiddetim. Senin gibi, kendini bilmezler biraz zor itibarsızlaştırır benim adımı ve onurumu. Benim ruhumu, totaliterizmin ağır makinesi bile ezemedi, sen ise kılıma bile dokunamazsın...

Bana geçmişi geçmişte bırakmamı öneriyorsun. 
Acaba, sen veya ailen, benim yaşadıklarıma şahit olsaydın, böyle mi düşünürdün? 
Aylarca işkence görmek ne olduğunu biliyor musun sen? 
Yanında, kundaktaki bebek ve insanlar hiç öldürüldü mü?
En yakın arkadaşın hapishanede ağır işkence edilerek asıldı mı? 
Ailenin bütün malı ve mülkü elinden gasp edildi mi? 
Bu günleri görebilmek için hiç mücadele verdiniz mi? 
Özgürlüğümüz altın tepside sunuldu, dimi?

Herkes mücadele verdi diyorsun, senin o herkes dediğin bir avuç insandı. Bazı şaşkın Bulgarlar, 500 yıl öncesini unutmuyor, ( Tarihlerini bile doğru düzgün bilmemelerine rağmen...) hala dedelerinin intikamını almak peşindeler ve alıyorlar da... Sen ise, bir çırpıda Türklüğünü gönüllü inkar edensin, benden de hiç utanmadan yaşadıklarımı unutmamı istiyorsun.

Nasıl bir kendini bilmezlik bu? Sen kimsin, bir sorgula kendini? Güya ben beklenti içindeymişim. Nasıl vardın bu kanıya? Ben 62 yaşındayım ve artık ne gibi beklentim olabilir? Sen veya ailenin fertleri benim mücadelemi yapsaydınız, şimdi devlet kapısından ayrılmazdınız.

Ben ise o kapıdan hiç girmedim, hele avuç açarak. Aslında benim tek bir beklentim var. Bu da halkımın kutsal davamıza sahip çıkmasıdır!

Sen bunun da ne olduğunu bilmezsin, en fazlası, kendi menfaatin olarak görürsün...

Mehmet AYYILDIZ