ATEŞTEN DEFTER
Söz öyle derin acıtıyor ki yüzyıllardır kırdığı yerlerden çürümüş günlükleri kokluyorum bilinmez utançlar devşiriyorum kendimi var ettiğim küllerden
Hiç bir şeyi tam anlatamam Söz öyle derin acıtıyor ki Ben ki biraz o başkalarıyım Eziyet çekerdi yüzü annemin Ateşten bir deftere kazıdım Neden bilmez ki sözyapıcılar Kargacık burgacık yazılarda Ev içlerinde solan gülkızcık O itiraf defterleri lanetlendi hep Bana öğretilen içsiz kelimeler Neşe YAŞIN
ATEŞTEN DEFTER
bir yanılsamadır anlatı
Zamanın ağlaştığı ömür
zalim,vahşi gerçek ormanı
yüzyıllardır kırdığı yerlerden
çürümüş günlükleri kokluyorum
bilinmez utançlar devşiriyorum
kendimi var ettiğim küllerden
O başkaları biraz da ben
ayazda çıplak bir dal
yabanıl bir ses
uzun geceden
babam gücünü umarsızlığından alan çocuk
peki ben neydim ya da kardeşlerim
görmezler miydi ufacıktı bedenim
çıtır çıtır ezildim
arzumun fısıldadığı sözleri
bir garip zulümden azat olsun ruhum
sesim ulaşsın diye bir sevgiliye
ev içlerinde ne hayatlar kurşunlanır
yarattıkları kavramlar dilsiz
ezik kızların inleyişine
bir hayal gizlenirdi kaçıp gitmek üstüne
sanki bir başka ülke varmış da
insandan öte
yalnızlıktan korkardı yine de
sonra düşleri çağırırdı sabah
ışıklar konardı iç çekişine
sözleri altüst etmesin diye sokağı
Herkese bir yer verdi
sürünüp geçti hayat
yalnızlıkları tırmalayarak
titretmedi hiç ses tellerimi
Olmayan sözlerle yazıldı hep
üzgün kızların gizli tarihi.
