Arzu'nun ardından...

TÜM YAZILARI SON GÜNCELLEME: 29 Temmuz 2022 23:25

Benden biraz yaşlıydı, sevip ve saydığım meslek büyüğümdü. Bizim Çamdere boylarından özgür ruhlu bir kızdı. İyi bir eğitim almış, kendisini geliştirmiş ve yüksek bir özgüvene sahipti. Dış güzelliği ise adeta ince ruhuna yansıyordu. Duygu yüklü lirik şiirler yazıyordu. Bir beş yıl kadar, başkent Sofya'da, kendi başına, özgür ve bağımsız bir şekilde ana dilimizde Güven Gazetesi'ni çıkardı. Bunun ek olarak bir de "Cır Cır" başlıklı çocuk gazetesi vardı. Yeni yeşeren siyasi rejimin ilk yılları coşkuluydu; fakat akabinde derindeki eski rejim uzantıları uyandırıldı ve ülkemizde, yerleşemeyen demokrasinin kanatları kırıldı... Başkent Sofya'da özgür bir gazete sahibi olmak zordur, belki de, Arzu Tahir tehdit bile edilmiş olabilir... Uzun yıllar, kendisinden bir haber alamadım. Daha sonraki yıllarda Edirne'ye yerleştiğini öğrendim. Serhat şehrimizde sakin ve mütevazi bir hayat sürdürmüş. Arzu Tahir, genç yaşta isim yapmış bir şahsiyetti; fakat başkaları gibi şiirleri ve yazılarıyla hiç bir zaman böbürlenmedi. Birkaç yıl önce, kendisiyle irtibat kurduğumda, bana artık hiç şiir yazmadığını belirtmişti. Gazetemizde yazma önerimi de özür dileyerek kabul etmedi. En son yazışmamızda, artık yeniden Sofya'ya toplandığını söylemişti. Belli ki, bir şeylere gönlü fena şekilde kırılmıştı ve artık sadece kendince kurduğu özel dünyasında yaşıyordu. Halbuki, gençlik yıllarında hayat ve coşku dolu bir bacımızdı. Biraz önce tesadüfen öğrendim, meğer bizim sevecen ve güler yüzlü Arzu ablamız, geçen temmuz ayında sessiz ve sedasız tamamen aramızdan ayrılmış... Üzgünüm şu an. Bazı değerli insanlarımızı bunca kolay unutup harcıyoruz. Ölüm haberini bile hiç bir medyada göremedim... Ruhu şad olsun! ESERİ: 1995 yılında "İfade Esiri" başlıklı bir şiir kitabı basıldı. ŞİİR AŞK'A KÖR DİYORLAR Görmezmiş açıkça görüleni. Meğer kalbin de gözleri varmış Görebilsin diye sevdiğini... Gözleri kör olmayası âşıklar, Göz göre göre Gül yerine kara çalıya tapar Kalbiyle seçer kısmetini... (İfade Esiri, 1995, s. 47)