Hakkımız kuru soğan...

Şimdi bana kızacaksınız. Hem de çok kızacaksınız ama iyi olsun kötü olsun, ben, gerçekleri söylemekten hiç çekinmiyorum. Kızanlar tabi ki, soğumasını da bilir...

Bir zamanlar eski sosyalist ülkelerde en itibarlı meslekler nelerdi, hatırlayabiliyor musunuz?

Doktorluk değil, mühendislik değil, bakanlık değil, hatta din tüccarlığı bile değildi.

Neydi öyleyse? Hatırlatayım: Çobanlık, hayvan bakıcılık, traktörcülük, şoförlük, tornacılık, tekstil işçiliği vb.

Bunlar da meslek mi, bu mesleklerin neresi itibarlı diyeniniz oldu bile!

Kardeşim! O zaman planlı üretkenlik vardı. İktidar, her alanda yüksek başarıların gelmesi için üreticilere teşvik vermek için can atıyordu. Beklenilenden fazla et, süt, yapağı veren çoban el üzerinde tutuluyordu. Saydığım diğer meslekte çalışanlar için de durum aynıydı.

Bu alanda çalışan çobanlar, çıraklar (pardon, o dönemde çırak diye bir şey yoktu) yüksek maaş alıyor, ülke içi veya dış ülke gezileriyle, madalyalarla ödüllendiriliyor, sosyalist emek kahramanı ilân ediliyor, yüksek kurultaylarda tecrübe teatisi için delege seçiliyorlardı.

Tabii ki, bu “düşük” mesleklerde genelde Türkler çalışıyordu. Yüksek üretkenliğin ile devletin yüzünü güldürdün mü, sana Turçin ( vasıfsız Türk) gözüyle bakmıyorlardı.

Eh, Türkten milis / polis, müdür, millet vekili, bakan yapmak hiç akıllarına gelmiyordu ama… 

Ben, göğüslerine devlet nişanı takılmış ve kahraman ilân edilmiş çobanların ve öteki mesleklerden gelenlerin itibarlı günlerinin canlı şahidiyim. Şahit olan sadece ben değilim.

Bu konuyu ele almamın ne gereği vardı? Neden olmasın?

Bu “düşük” mesleklilerin günümüzde itibarı hangi düzeyde?

Günümüzde bol bol et ve süt tüketebiliyoruz mu?

Yiyemiyorsak, işte cevabını herkes kendi içinde buluyor.

Günümüzde çobanın adı yok. Çiftçinin üretkenliği ve güler yüzü yok.

Teşvik yok (var denilse de bu bir hikâye).

Madalya vermek, itibar yükseltici çıkışlar yapmak hiç kimsenin umurunda değil.

Öyleyse bize kalan kuru soğan yemektir.

Hayırlısı olsun!