İnsanları sevmeden sevilemeyiz...

Bazen dünyaya küserek, çekiliriz ömrümüzün bir köşesine.

Her zaman bizleri arayan ve soranlar bile sanki birbiriyle anlaşmışlar. Kimseden ses çıkmaz...

Oysa, canımız hayli sıkkın bir arkadaşla buluşup konuşmanın iyi geleceğini biliriz ama nedense hep karşı tarafın aramasını bekleriz, onlardan da ses seda çıkmayınca, bu tür bunalımlara girer ve kendimize ceza verircesine küskün kalırız köşemizde.

Karşı tarafı cezalandırmak amacıyla, bu suskun tavırlarımız baştan bizi vuracağını düşünemeyiz bile. Yalnızlığın doruklarına teslim ederiz kendimizi günlerce, haftalarca, aylarca...

Oysa telefonun tuşuna bir bassak, beklediğimiz kişilere ulaşabiliriz.

Daima karşı tarafın harekete geçmesini beklemek ne kadar doğru acaba? Bunu hiç düşündüğünüz olur mu? Ya karşı taraf bizim aramamızı bekliyorsa?

İşte burada arkadaşlıklar yara alabilir, hem de hiç farkında olmadan. Bu yaranın adı da gururdur. Tabi ki, herkesin kendine ait bir gururu vardır ama haddinden fazla ise, önümüze set çekmekten başka işe yaramayabilir.

Yani söz yine doz aşımına geldi, aşırı dozda her ne olursa olsun, bize zarar verendir.

O anda gururun verdiği üstünlükle, belki de, hissedemeyiz ama zamanla kendimize gelir ve gurur sarhoşluğundan ayıldığımızda, artık çevremizde arayabilecek kimse kalmamış olabilir...

Sonrası malum, sabaha bağlanmayan gecelerin tek arkadaşı arabesk şarkılar kalır, bazen de içkilere sarılırız, o gece unuturuz belki acımızı ama sabahı yine onunla uyanırız...

Bazen de içimizde ki, bu çöküntünün nedenini bilmiyor görünürüz, sadece bilmek istemediğimiz için kendimizden de gizleriz. Kimi kişilerle hayata aynı pencereden baktığımızı bilsek bile, kibir ve gururumuz yüzünden çok değerli insanları kaybedebiliriz.

Eğer, sevdiklerimize, onları sevdiğimizi söylemezsek ve hissettiremezsek, bunu bilemezler ki...

Çok sevdiğimiz birine, yakın bir arkadaşımıza, uzaklarda olan bir dostumuza bir "alo" demek, beklemekten daha mı zor acaba?

Ama, kahrolası gururumuzu yenmek ve kırmak, bir ordu ile savaşmaktan daha zordur kibirli kişilere.

İnsan ilişkilerinde her şeyi karşı taraftan beklemek, en güzel geleceği bile baltalayabilir.

Kendimizi eleştirmeden başkasını eleştiremeyiz, dinlemeyi bilmeden konuşulanları anlamak mümkün değildir.

Sözün kısacası: Vermeden alamayız ve sevmeden de sevilemeyiz...