ŞEKER
Her insanın bir anısı vardır ama kimisi buza keser, kimisi de sıcacık bir yorgan gibi sarıverir hiç ummadığımız anlarda benliğimizi.
Bir arkadaşım vardı bir kaç yıl önce, Kırklareli’nden taşındılar. Bu gün o evin yanından geçerken anılar yolumu kesiverdi.
Bir hayli uzaktan seyrettim bomboş evi. Bir zamanlar pencerelerden göz kırpan mor, pembe menekşeler el ediyordu sanki anıların ötesinden.
Ev önündeki dut ağacı dallarını yere sermiş, gövdesi iki büklüm hasret çekmekten.
Dut ağacının altında, bir yanından mis kokusunu esirgemeyen hanım elleri, öbür yanında sarmaşık güller arasında her zaman çay, kahve sunan o cömert tahta masa da yoktu ortada.
Ama hatıralar hepsi yerli yerindeydi.
Kapının üstünden sokağa dallarını sarkıtmış erguvan ağacı sanki yaşlanmış, rüzgar savuruyordu gövdesini dilediği yere.
Avlusunda besleyip büyüttüğü iki köpeği de yoktu ortalarda ama başlarını okşarken dost gözlerinin bakışı kalmıştı gözlerimde. “Şeker” adında, kocaman, tülü, güvercin renkli bir kedisi vardı giderken bana hediye ettiği ama Şeker kedi, beni sahipliğe kabul etmemiş ve kaçıp gitmişti. Şimdi yine sahibi orda olmamasına rağmen, duvarın üstünde güneşlenirken gördüm onu. Bana yaklaşmıyor ama yabancı olmadığımı biliyor ve kaçmıyordu benden. O, bahar güneşinin altında güneşlenirken bile, buz gibi hatırlar taştı gözlerimden.
Şeker, umutla bekliyordu sahibini, döner diye yeniden.
Tüm bunları kısa bir zamana sığdırıp tekrar yaşadım anıları, ölümsüz ellerinde.
Hayat bu! Bazen yolları ayırır, bazen yılları alır bizden. Bazen bizi bile bizden alıp götürür de yıllarca ararız kendimizi.
Ayrıca, acısız bir hayat, kolay fakat hep eksiktir.
Bir de parça parça koparak varlığını sürdürenler de var hayatın içinde.
Böyleleri için hayatın içinde mücadele değil, mücadelenin içinde hayat vardır…
Firdevs BÜYÜKATEŞ
